Nomad, the Scribbler

                        മുത്തശ്ശൻ ക്ലോക്കിൽ മണി പന്ത്രണ്ട് അടിച്ചു. മഴ പെയ്തു ഒഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇറ്റു വീഴുന്ന വെള്ളതുള്ളികളും ഇടയ്ക്കുള്ള ചീവീടിന്റെ ശബ്ദവും ഒഴിച്ചാൽ ചുറ്റിലും എങ്ങും നിശബ്ദത. എല്ലാവരും ഉറങ്ങി തുടങ്ങി.   ഒരാൾ മാത്രം ഉറക്കമൊഴിച്ച് കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. പൂർണ്ണമായ നിശബ്ദതക്കു വേണ്ടി. ഇന്നത്തെ ജോലി അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ ചെയ്യേണ്ടത് ആണ്, അതിനു പരിപൂർണ്ണ നിശബ്ദത അയാള്ക്കു ആവശ്യമുണ്ടു. ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കാതെ അയാൾ കുറച്ചു കൂടെ കാത്തിരുന്നു. പതിയെ ചീവിടുകളും ഉറക്കത്തിലായെന്നു തോന്നുന്നു.  ഒരു ശബ്ദവും കേൾക്കാനില്ല. സന്തോഷത്തോടെ അയാൾ എഴുന്നേറ്റു. തന്റെ പക്കലുള്ള ചെറിയ വെട്ടം അയാൾ തെളിയിച്ചു, ചുറ്റിലും നോക്കി. ഇല്ല അപകടം ഒന്നും ഇല്ല. കാലത്തു നോക്കി വച്ചിരുന്ന വീടിനടുത്തേക്ക് അയാൾ പതിയെ ചെന്നു. പതുങ്ങി ഇരുന്നു കുറച്ചു നേരം അയാൾ  കാതോർത്തു. ശബ്ദമൊന്നും കേൾക്കുന്നില്ല. എല്ലാവരും നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. ജനവാതിൽ തുറന്നു നേരത്തെ ഇളക്കി മാറ്റിയിരുന്ന ജനൽ കമ്പികളുടെ വിടവിലൂടെ ശ്രദ്ധയോടെ അയാൾ അകത്തു കടന്നു. ഇരുണ്ട വെട്ടത്തിൽ അലമാര ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലം ലക്ഷ്യമാക്കി പമ്മി പമ്മി അയാൾ നടന്നു. ഇനിയാണ് ശ്രദ്ധ വേണ്ടത്.

പുറത്തു കഴിക്കുന്നതിന്റെ ചെലവ് കൂടുന്നത് കൊണ്ടും പുറത്തു കിട്ടുന്ന ഭക്ഷണത്തിന്റെ നിലവാരത്തെ കുറിച്ച് ബോധ്യം ഉള്ളത് കൊണ്ടും മടി കുറവുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ വീട്ടിൽ വല്ലപ്പോഴും രാത്രി പാചകം ഉണ്ട്. ഇന്നലെ പുറത്തു പോയി കഴിക്കാനുള്ള മടി കൂടുതൽ ആയിരുന്നത് കാരണം ഞങ്ങൾ ദോശ ഉണ്ടാക്കാൻ ഉള്ള പ്ലാനിൽ ആയിരുന്നു. കുറെ ശ്രമങ്ങൾക്ക് ശേഷവും ദോശ ഒന്നും പാകപെട്ടു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. പല ചെറു രാജ്യങ്ങളുടെ മാതൃകയിൽ ദോശ മാവു പോയി കൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഓർത്തത് ഫുഡ് കണ്ട്രോൾ എന്ന് പറഞ്ഞു ഒന്നും  കഴിക്കാതെ ആണ് ചാത്തൻ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നതു. എങ്ങാനും നല്ല ഉറക്കത്തിൽ  ആണെങ്കിൽ വെറുതെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ട എന്ന് വെച്ച് അവന്റെ മുറിയിൽ ചെന്ന് വളരെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ആണ് വിളിച്ചത്. ദോശ വേണോ എന്ന് കേട്ടതും ആ വിളി കേൾക്കാൻ കാത്തു നിന്നതു  പോലെ  ചാത്തൻ ചാടി എഴുനേറ്റു വന്നു. ആ ആവേശം കണ്ടു ഒന്ന് പേടിച്ചെങ്കിലും അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം കണ്ടപ്പോൾ നേരത്തെ ചെന്ന് വിളിക്കേണ്ടത് ആയിരുന്നു എന്ന് തോന്നി പോയി. കേരളത്തിന്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു ദോശ കൊടുത്തപ്പോ അതും കഴിച്ചു സന്തോഷത്തോടെ നാളെയും ഇത് പോലെ വിളിക്കണം എന്നും പറഞ്ഞു കിടക്കാൻ